(De gegevens zijn binnen: lockdowns dienen geen nuttig doel en veroorzaken catastrofale maatschappelijke en economische schade. Zij moeten nooit meer herhaald worden in dit land.)

Het Health Advisory and Recovery Team (HART) is een groep hooggekwalificeerde Britse artsen, wetenschappers, economen, psychologen en andere academische deskundigen, waaronder sceptische sterren wier stukken in Lockdown Sceptics te zien of te zien zijn geweest, zoals Dr. John Lee, Dr. Clare Craig, Dr. Malcolm Kendrick, Joel Smalley, Prof. David Livermore, Prof. David Seedhouse, Prof. David Paton en Dr. Gary Sidley.

Het team heeft nu haar meest verontrustende werk tot op heden gepubliceerd. Het nieuwe rapport, getiteld "COVID-19: an overview of the evidence" ("COVID-19: een overzicht van het bewijs"), werd vandaag naar parlementsleden gestuurd om hen aan te sporen om de komende week tegen de verlenging van de Coronavirus Act te stemmen. Het bevat meer dan 50 bladzijden met nauwgezet bewijsmateriaal van specialisten op hun vakgebied en toont zonder enige twijfel aan waarom de reactie van de regering op de uitbraak van het coronavirus ondoeltreffend en rampzalig is geweest en waarom een nieuwe aanpak nodig is.

In 2006 lieten de geboortecijfers in de VS een daling zien - dit was het jaar waarin de CDC adviseerde dat elk Amerikaans meisje tussen de 9 en 26 jaar het HPV-vaccin Gardasil van Merck zou krijgen.

Een bericht op CBS News eerder deze week luidde een terugkerend alarm over de recorddaling van geboortecijfers in de VS.

Het persbureau verkreeg gegevens van gezondheidsinstituten uit meer dan een twintigtal staten waaruit blijkt, dat het aantal geboorten in december 2020 met 7% is gedaald - negen maanden nadat de eerste lockdowns ingesteld werden.

Men vroeg mij waarom ik zo sceptisch ben als het om gezondheid en medische wetenschap gaat. Mijn antwoord is, omdat ik vele uren heb doorgebracht met het bestuderen van de medische geschiedenis en ik gezien heb hoeveel schade artsen door de eeuwen heen hebben aangericht. Indien een willekeurig consult van een patiënt met een arts zou moeten worden gekozen uit alle consulten die in de loop van de geschiedenis hebben plaatsgevonden, dan is de kans waarschijnlijk groter dat er een gekozen wordt waarbij de arts de patiënt schade heeft berokkend dan een waarbij de arts de patiënt heeft geholpen. Dit gaat zeker op voor consulten van voor 1900.

Het is jammer dat de medische geschiedenis over het algemeen geen deel uitmaakt van het curriculum van de medische opleiding. Als dat wel zo zou zijn, zouden artsen zich misschien iets meer bescheiden opstellen met betrekking tot wat ze wel en wat ze niet weten. Als ik een curriculum voor de medische faculteit zou moeten ontwerpen, zou ik de eerste vijf tot tien weken een diepgaande module medische geschiedenis verplicht stellen, met bijzondere aandacht voor alle fouten die artsen en wetenschappers door de eeuwen heen hebben gemaakt en waarom die fouten zijn gemaakt. Om een bekend cliché aan te halen: wie de geschiedenis niet kent, is gedoemd haar te herhalen.

Persoonlijk ben ik trots op mijn kritische houding. Als ik aan een medische aandoening zou lijden en ik zou een arts moeten uitzoeken dan zou ik willen dat die persoon een natuurlijke scepticus is. Ik zou iemand willen die niet zomaar voor zoete koek slikt wat ze tijdens hun studie geneeskunde hebben geleerd of wat een artsenbezoeker van een farmaceutisch bedrijf hen heeft verteld.

Hieronder zal ik vier verschillende gevallen uit de recente geschiedenis presenteren, welke volgens mij duidelijk aantonen waarom het belangrijk is om zeer sceptisch te zijn op het gebied van gezondheid en geneeskunde. Dingen kunnen vaak na een paar vroegtijdig uitgevoerde studies zeer heilzaam lijken of het gezond verstand suggereert dat ze heilzaam zouden moeten zijn. Wanneer dan meer gegevens bekend worden, soms tientallen jaren nadat een bepaalde behandeling de "gouden standaard" van therapie is geworden, wordt duidelijk dat de interventie actief schadelijk is. In sommige gevallen zijn op dat moment dan al miljoenen mensen voortijdig gestorven als gevolg van de behandeling. Wanneer dit plaatsvindt, dus als de aanbevolen therapie een draai maakt van 180 graden en iets wordt dat door artsen wordt afgeraden dan spreken we van een medische reversal. Helaas komen medische reversals geregeld voor.

Ik vind het ook jammer, dat wetenschappelijke methodologie tijdens de studie geneeskunde niet echt aan bod komt. Mensen verlaten zelfs de universiteit met een zeer beperkte kennis van wetenschappelijke methodologie. Dit leidt ertoe, dat de overgrote meerderheid van de bevolking niet in staat is om zelf wetenschappelijke bewijzen te wegen, hetgeen hen totaal afhankelijk van de mening van anderen. Daarom probeer ik via deze blog mensen van informatie te voorzien omtrent de wetenschappelijke methode. Wetenschap gedijt, net als democratie, wanneer veel mensen in staat zijn verschillende bewijzen te onderzoeken en voor zichzelf te denken.

Laten we de vier gevallen eens nader bekijken.

John Edmunds kan de hele wereld aan.

Hij is een van de Maffiosi van modelvorming, die papers produceert.

De professor uit Londen, Groot-Brittannië, is een belangrijke regeringsadviseur door zijn lidmaatschap van machtige comités en organisaties. Edmunds was ook medeauteur van een van de primaire modelleringsdocumenten die zijn gebruikt om de mensen ervan te overtuigen dat waakzaamheid tegen Variant of Concern (VOC ofwel Variant van Ongerustheid) B.1.1.7 hun topprioriteit moet zijn.

Edmunds was coauteur van een invloedrijk rapport van 21 januari 2021, dat concludeerde: "Er is een realistische mogelijkheid dat VOC B.1.1.7 geassocieerd is met een verhoogd risico op overlijden in vergelijking met niet-VOC virussen."

Daarnaast spreekt Edmunds vaak met journalisten over de dodelijkheid van de nieuwe variant. Hij vertelt hen dat er een "ramp" zal plaatsvinden als de lockdown-maatregelen snel worden versoepeld, want wat eerst moet gebeuren is "veel, veel, veel breder vaccineren dan alleen maar de ouderen."

Volg de Geldstromen

Toevallig is meneer Edmunds getrouwd met iemand die, in ieder geval tot april 2020, een werknemer van GlaxoSmithKline (GSK) was en aandelen in dat bedrijf bezat. (Hoewel Edmunds dit niet verteld heeft in een van zijn media-interviews die ik heb gelezen en bekeken).

We moeten ons ervan bewust zijn dat het toedienen van het coronavaccin niet zonder gevaar is, schrijft immunoloog dr. Carla Peeters. "Inmiddels komen uit Amerika, waar al enkele weken gevaccineerd wordt, signalen van bijwerkingen, zoals allergische reacties waaronder anafylactische shock (een ernstige allergische reactie die fataal kan zijn) en ernstige ontstekingen."

Gisteren kreeg de eerste Nederlander het coronavaccin. Het vaccin van Pfizer is onder de verordening van een noodsituatie goedgekeurd. Dit betekent dat het een experimenteel vaccin is en er nog geen officiële licentie verstrekt is. Ook het Moderna-vaccin is sinds gisteren onder dezelfde noodsituatie goedgekeurd. Beide vaccins zijn op een nieuwe wijze ontwikkeld die niet eerder voor vaccins is gebruikt. In plaats van een geïnactiveerd virus of een geïsoleerd eiwit (ten) of suiker, wordt gebruik gemaakt van een synthetisch mRNA dat codeert voor een van de eiwitten op de mantel van het virus. Het lichaam zou zo zelf het eiwit aan kunnen maken, waarna een immuunrespons wordt opgewekt.


De beperkte klinische trials met deze vaccins werden onder regie van de producent uitgevoerd onder gezonde vrijwilligers. Er wordt geclaimd dat de vaccins 95% effectief zijn. De effectiviteit is echter bepaald aan de hand van een positieve RT-PCR-test, door de onderzoekers als besmetting gedocumenteerd. Er is geen duidelijkheid over de effectiviteit van het vaccin in het verminderen van het aantal overledenen, ernstige vorm van Covid-19 of ziekenhuisopnames. Ook publicaties over beschermende antistoffen of T-cel-immuniteit die opgewekt kunnen worden met de ontwikkelde vaccins ontbreken nog.

'Junk'-DNA omvat een hele serie namen zoals introns, retrotransponeerbare elementen en non-coderende RNA's (ncRNA's). Non-coderende RNA's bevinden zich vaak in de buurt van genen waarvan we weten dat ze van belang zijn voor zowel stamcellen als kanker, en dienen als versterkingselementen die hun genexpressie stimuleren.[1] Stamcellen zijn cellen die de potentie hebben om in veel andere cellen te veranderen. Dit 'junk'-DNA kan dus beïnvloeden hoe stamcellen zich specifiek differentiëren in meerdere celtypes.

Het is zelfs zo dat men schat dat 80% van ons genoom biologisch actief is met slechts 1% van ons genoom dat codeert voor eiwitten:

Junk DNA Not Junk After All

Een duizelingwekkende reeks van meer dan 30 studies die deze maand gepubliceerd zijn in vaktijdschriften als Nature, Science, en dergelijke, verwerpt met klem het idee dat, naast de 1% van het menselijk genoom dat codeert voor eiwitten, het merendeel van ons DNA uit "junk" bestaat dat zich in de loop der tijd heeft opgehoopt als een soort evolutionair ronddobberend wrakhout. Uit papers verricht in het kader van het project ENCODE ("Encyclopedia of DNA Elements"), waaraan maar liefst 10 jaar lang is gewerkt door honderden wetenschappers verbonden aan tientallen laboratoria over de hele wereld, vloeit voort dat 80% van het menselijk genoom een doel dient en biochemisch actief is, bijvoorbeeld bij het reguleren van de expressie van genen die zich in de buurt bevinden.

Dat wisten we al langer, maar sinds September 2012 is het officieel bekend. Evolutionair gezien lijkt dat zeer zinvol te zijn....

Viraal 'Junk'-DNA

De grootste schok die men in de genetische wetenschappen te verduren kreeg vormde de ontdekking dat het menselijk genoom meer virale dan "menselijke" genen bevat. Dat wil zeggen dat het menselijk genoom bestaat uit duizenden virussen die onze verre voorouders besmet hebben door eicellen of sperma te infecteren en aldus op deze wijze hun DNA met het onze vermengd hebben.

Virussen zijn eigenaardige dingen en kunnen er van heel dichtbij prachtig of ronduit griezelig uitzien, afhankelijk van het virus. Een virus kan DNA of RNA hebben en het type genetisch materiaal hangt af van de aard en functie van het virus. Sommige zijn zeer besmettelijk, terwijl andere ervoor zorgen dat we kunnen leven, nu het gen dat codeert voor het eiwit dat baby's laat versmelten met hun moeder tijdens de zwangerschap, een virusgen is.[2]

In virusgenen wordt de meeste genetische diversiteit gevonden. Wetenschappers zijn het er over eens, dat er zich zo'n 1,000,000,000,000,000,000,000,000,000,000 virussen in de oceaan bevinden en genetisch gezien hebben deze vrijwel niets gemeen met de genen van enige microbe, dier, plant of ander organisme, zelfs met geen enkel ander bekend virus.

Alle levende wezens hebben honderden of duizenden genen die geïmporteerd zijn door virussen. Een groep behorend tot de virale soort noemen we retrovirussen. Deze voegen hun genetisch materiaal toe aan het DNA van de gastcel. Als de gastcel zich deelt, kopieert deze naast het eigen DNA ook het DNA van het virus. Retrovirussen hebben "aan-schakelaars", die de gastcel ertoe aanzetten om eiwitten aan te maken van genen die zich in de nabijheid bevinden. Soms echter worden genen van de gastheer aangezet die beter uit konden blijven waardoor kanker het gevolg kan zijn. Dit is precies wat ons junk-DNA - ncRNA - lijkt te doen "in de nabijheid" van genen die te maken hebben met stam- en kankercellen.

Dan zijn er nog endogene retrovirussen - endogeen betekent gegenereerd van binnenuit - en dit zijn virussen die op de loer liggen in het genoom van zowat elke hoofdgroep van gewervelden, van vissen tot reptielen tot zoogdieren. Virologen hebben retrovirus-achtige segmenten in ons menselijk genoom gevonden en ze hebben de genetische code daarvan helemaal kunnen achterhalen tot een origineel functionerend virus. Dit virus kreeg de naam Phoenix, naar de mythologische vogel die herrees uit zijn eigen as.

Het is bekend dat een deel van ons junk-DNA, de retrotransponeerbare elementen, een virale oorsprong heeft. Het omvat de endogene retrovirussen. Nu wordt echter ook gesteld dat ncRNA (niet-coderende RNA) eveneens een virale oorsprong zou kunnen hebben.[3] Dit heeft interessante gevolgen in die zin dat dit junk-DNA - ncRNA's - betrokken is bij epigenetische controle van genexpressie.[4] Dit zou betekenen dat ons gehele junk-DNA (98%) zeer functioneel kan zijn vanuit epigenetisch oogpunt (meer over epigenetica volgt hieronder), en actief kan zijn bij de opwekking van regulerende genen die coderen voor stamcellen of voor herprogrammering of het moduleren van genen waarvan bekend is dat zij reageren op een gebrek aan zuurstof, DNA schade en p53 - een eiwit dat de celcyclus reguleert en betrokken is bij ongeveer de helft van alle menselijke kankersoorten.

U vraagt zich wellicht af waarom we al dit potentieel van virale genomen behandelen. De schade die door slechte lectines - antinutriënten - in ons eten wordt veroorzaakt vindt plaats door een slot-en-sleutel vergrendelingsmechanisme, dat wil zeggen dat een circulerende lectine fungeert als een sleutel die de cel opent waaraan deze zich hecht. Slechte lectines kunnen een scala aan gebeurtenissen in gang zetten als zij eenmaal hechten aan het "celmem-brein", hetgeen kan leiden tot het aantrekken van het immuunsysteem, celdood, aanmaak van chemicaliën, vermeerdering van cellen, enzovoort. Het hangt ervan af. En het zou zeker wel eens af kunnen hangen van de aanpassingsreactie van de viraal-achtige eigenschappen die zich in de cel bevinden, ons "junk"-DNA.

Schadelijke lectines - zoals die voorkomen in gluten, soja, zuivel, maïs - veroorzaken ontstekingen en schade zonder afweer/immuunreactie die uiteindelijk secundair zijn aan de oorspronkelijke schade. Sommigen geven een vrij heftige reactie (bv. auto-immuunziekten) en anderen reageren op een wat mildere manier, en vormen zo dus een breed arsenaal aan symptomen onder de mensen.

Bovendien bezitten schadelijke lectines in tarwe (WGA) en virussen gelijksoortige eigenschappen. Als bijvoorbeeld het influenzavirus het eigen genetisch materiaal in onze cellen incorporeert, moet het afweer/immuunsysteem haar eigen viraal omgevormde cel aanvallen teneinde de infectie te bestrijden. WGA heeft toegang tot onze lichamen en de "mem-breinen" van onze cellen via virale poorten. Vervolgens beïnvloeden ze genexpressie en ontketenen ze autoimmuun-aanvallen net zoals virussen dat doen. Zoals John B. Symes, D.V.M. in 2007 uiteenzette:

Ik ben als arts werkzaam 'in de frontlinie' in de 'oorlog tegen Covid-19. En ja, we hebben een enorm probleem, maar dat is niet noodzakelijkerwijs het virus zelf. Het echte probleem is in het volle zicht verborgen. Laten we eens kijken of we het kunnen ontdekken.

Tijd voor de Lockdown

Zo gaan artsen, verpleegkundigen en ander medisch personeel en bestuurders om met deze crisis.

Ze hebben "besmette" covid-afdelingen opgezet, in klinieken en ziekenhuizen, gescheiden van de rest van de poliklinieken en het gezondheidspersoneel. Eenieder die binnenkomt met een hoestje, of die niest, of enig ander teken geeft van ademhalingsproblemen, wordt naar deze afdeling gestuurd en wordt afgescheiden gehouden van degenen die met wonden of andere, niet aan ademhaling gerelateerde ziekten binnenkomen. Op deze wijze blijft besmetting geïsoleerd op de afdeling en wordt niet door het hele gebouw verspreid. Ik herhaal, dus alle nieuwkomers met ademhalingssymptomen - die kunnen variëren van een gewone verkoudheid tot de typische seizoensgriep, zelfs een hoestje door seizoensallergieën - worden naar deze covid-afdeling gestuurd.

Ieder keer dat een arts iets moet vastleggen dat verband houdt met het consult van de patiënt, dient hij of zij een notitie in een bestand (de meeste zijn elektronisch) te typen dat onder een bepaalde categorie valt. Doordat een pandemie is afgekondigd en gezien de wereldwijde ingestelde lockdowns, is deze categorie gespecificeerd met behulp van internationale codes die zijn ontworpen voor dit specifieke coronavirus. Mensen hebben tenslotte een verklaring ziekteverlof of isolatie-label nodig van artsen, die bepalen wat aan wie uit te schrijven afhankelijk van de waarschijnlijkheid of ze besmet zijn of in nauw contact zijn met besmette mensen.

Vanaf het begin van mijn studie geneeskunde las ik alles wat ik kon lezen over mijn vak, maar ook over aanverwante onderwerpen. Dat doe ik nog steeds, al was het maar omdat ik erg graag lees, en tot op de dag van vandaag nog lang niet uitgeleerd en uitgelezen ben. Gaandeweg heb ik, aanvankelijk tot mijn verbazing, geleerd dat veel van mijn collega's dat niet doen, en zich beperken tot de verplichte bijscholingen en (soms) het lezen van de richtlijnen. Daarvoor zijn meerdere redenen te bedenken die ik hier niet zal noemen.

Het valt echter ook niet mee om de medische literatuur bij te houden, alleen al gezien het enorme aantal artikelen dat dagelijks verschijnt. Om van deze medische literatuur dan ook nog het kaf van het koren te scheiden is een opgave van formaat. Het lezen van de verslagen van wetenschappelijk onderzoek zelf - in vergelijking met lezen van reviews en case-reports - is al helemaal een crime, aangezien het erg veel tijd en inspanning kost om zich tenminste een globaal oordeel te vormen over de gebruikte methodologie en de statistiek, en te kunnen beoordelen of het onderzoek goed is uitgevoerd.

En toch is dat wat ik hier, opnieuw, zal proberen te doen. Het gaat natuurlijk om de publicatie over het vaccin tegen het SARS-CoV-2 virus van Pfizer/BioNTech, dat op 10 december online werd gepubliceerd op de website van de New England Journal of Medicine.

Volksgezondheidsorganisaties, inclusief de Wereldgezondheidsorganisatie, doen serieuze pogingen om terughoudendheid aangaande het zich laten inenten met het COVID-vaccin weg te nemen, nu bij veel medici en minderheidsgroeperingen twijfel blijft bestaan omtrent de veiligheid en doeltreffendheid ervan.

Details betreffende de nieuwste mededingers van het COVID-vaccin overspoelen dagelijks de nieuwsmedia en zorgwekkende rapporten aangaande veiligheid en doeltreffendheid van de vaccins zijn wijdverbreid onder vele groepen, inclusief de medische gemeenschap.

Naarmate deze terughoudendheid toeneemt, voeren organisaties zoals de Wereldgezondheidsorganisatie (WGO) hun pogingen op om vertrouwen in vaccins op te bouwen door middel van public relations - en advertentiecampagnes.

Uit een onderzoek, gepubliceerd in het Britse wetenschappelijke tijdschrift The Lancet, blijkt dat rokers minder vaak worden besmet met het coronavirus. Ben Everse, eigenaar van een tabakswinkel in Sas van Gent, viel ook al zoiets op. "De personen die ik ken die besmet waren, zijn allemaal niet-rokers."

Het was de afgelopen weken constant het gesprek van de dag in de winkel van Ben Everse. 'Waarom zijn er zo weinig rokers besmet met het coronavirus?', dacht hij. Nu blijkt dat het daadwerkelijk ook zo is, is Everse zeker niet verrast. "Ik heb ook nog nooit een griepje gehad en ik rook al sinds mijn veertiende."