"Het Babylon Project was onze laatste, beste hoop op vrede. Het mislukte."

- Susan Ivanova, Seizoen 3 openingsscène, Babylon 5

Toen het Wereld Economisch Forum zijn reclamecampagne voor De Grote Reset lanceerde, moest dit de zegetocht voor het globalisme worden. In combinatie met de coronapandemie ontketende de daaropvolgende wereldwijde financiële crisis een vloedgolf aan van overheidswege kunstmatig opgeblazen geld, waarmee wij geacht werden hun eeuwige weelde te bekostigen.

Dat mislukte.

U hoeft mij niet op mijn woord te geloven. Geloof een van de hoofdarchitecten van de Grote Reset, de rechterhand van Klaus von Commie Schnitzel, Yuval Noah Harari.

Tienduizenden valse onderzoeksdocumenten worden in wetenschappelijke tijdschriften gepubliceerd en zorgen voor een internationaal schandaal dat elk jaar erger wordt, zo waarschuwen wetenschappers. Medisch onderzoek komt in gevaar, de ontwikkeling van medicijnen wordt belemmerd en veelbelovend academisch onderzoek wordt bedreigd dankzij een wereldwijde golf van pseudowetenschap waarmee laboratoria en universiteiten worden overspoeld.

Vorig jaar overschreed het jaarlijkse aantal teruggetrokken publicaties in wetenschappelijke tijdschriften voor het eerst de 10.000. De meeste analisten menen dat dit cijfer slechts het topje van de ijsberg van wetenschappelijke fraude vertegenwoordigt.

"De toestand is schrikbarend," zegt professor Dorothy Bishop van de Universiteit van Oxford. "Het aantal publicaties van frauduleuze onderzoeksdocumenten creëert ernstige problemen voor de wetenschap. Op veel gebieden wordt het moeilijk om een cumulatieve benadering van een onderwerp op te bouwen, omdat we een solide basis van betrouwbare bevindingen missen. En het wordt alsmaar erger."

De eens zo machtige groeimotor van de EU lijkt tegenwoordig kwetsbaar te midden van dreigende deïndustrialisatie.

De Duitse minister van Financiën, Christian Lindner, verklaarde onlangs met enige humor op het Wereld Economisch Forum in Davos dat Duitsland niet de "zieke man" van Europa is, maar eerder "een vermoeide man," die na de crisis van de afgelopen jaren toe is aan een "sterk kopje koffie."

De economische indicatoren wijzen echter op iets meer dan vermoeidheid. Hoewel men zou kunnen zeggen dat Duitsland slechts in een milde recessie verkeert - de BBP-cijfers zijn immers niet bepaald slecht te noemen - bevindt de economie zich in werkelijkheid in de ongemakkelijke positie waarin geen duidelijke vooruitzichten te ontwaren zijn voor een spoedig herstel.

Economische cijfers schetsen een sombere situatie

De eerste schattingen wijzen op een daling van het BBP met 0,3% in 2023, waardoor Duitsland de enige grote geïndustrialiseerde natie wordt die in de rode cijfers belandt. De Duitse staatsschuld steeg met zo'n 48 miljard euro tot bijna 2,6 biljoen euro. Hoewel dit op het eerste gezicht alarmerend lijkt, is het cruciaal om de bredere economische context in ogenschouw te nemen. Vergeleken met veel westerse landen is de Duitse schuldquote van ongeveer 65% relatief gunstig te noemen.

Bovendien heeft Duitsland strenge beperkingen voor tekorten ingevoerd, wat getuigt van een streven naar financiële voorzichtigheid. In het licht van deze maatregelen zou Duitsland kunnen overwegen om meer schulden aan te gaan.

De ongekozen voorzitter van de Europese Commissie heeft glashelder haar prioriteiten kenbaar gemaakt door lovende uitingen over een nieuwe stortvloed van geld voor Oekraïne.

"Akkoord! De Europese Raad is akkoord gegaan met onze prioriteiten. Oekraïne steunen.... Een goede dag voor Europa," twitterde de ongekozen voorzitter van de Europese Commissie, Ursula von der Leyen, donderdag, toen EU-boeren haar "high-fiveden" door eieren te gooien, brand te stichten en mest te dumpen in Brussel, waar zich volgens berichten 1.300 tractoren uit protest hadden verzameld.

Met het oog op deze "grote dag voor Europa" zal Brussel wel het prikkeldraad hebben uitgerold om de boeren van het blok op afstand te houden, terwijl de leiders de zoveelste cheque voor Oekraïne uitschreven - nadat ze het enige verwachte bastion hadden bedreigd met nationale "economische chantage," zoals de Hongaarse premier Viktor Orban het omschreef. Het is moeilijk te geloven dat deze bijeenkomst in Brussel heeft plaatsgevonden. Deze ambtenaren staan zo ver van de realiteit af dat het net zo goed op een heel andere planeet had kunnen plaatsvinden.

In tegenstelling tot de Oekraïense producten die op West-Europese borden belanden om de Russische president Vladimir Poetin een hak te zetten (omdat coltruien en korte, koude douches blijkbaar niet voldoende waren), wordt deze crisis duidelijk door de EU veroorzaakt. Niemand weet dit beter dan de boeren, die ook beseffen dat het zinvoller is om de straten van Brussel te blokkeren dan de nationale snelwegen van hun eigen land, wat ze hebben gedaan met overweldigende steun van het publiek - van negen op de tien burgers in het geval van Frankrijk, volgens een recente Odoxa-peiling.

In een nieuwjaarstweet merkte de journalist Taylor Hudak op, dat "Nu 2023 ten einde loopt, de vrijspraak van Prof. Sucharit Bhakdi een van de grootste overwinningen van dit jaar vertegenwoordigde." Dit was een overwinning en zou reden tot vreugde moeten geven, behalve dan het feit dat Bhakdi in Duitsland in feite nog steeds vervolgd wordt voor het "aanzetten tot haat," namelijk tegen Joden, en het "bagatelliseren van de Holocaust."

Afgelopen mei werd Bhakdi door een lokale rechtbank in het stadje Plön vrijgesproken van deze aanklachten, waarover Hudak en anderen hebben bericht. Maar deze overwinning was van korte duur. Want gedaagden in Duitsland genieten geen bescherming tegen dubbele vervolging in de Angelsaksische zin en slechts twee maanden later tekende de procureur beroep aan tegen de vrijspraak. Slechts enkele dagen na het oorspronkelijke vonnis had het openbaar ministerie al aangekondigd dat het hoe dan ook in beroep zou gaan tegen de vrijspraak - een feit dat op de een of andere manier aan de aandacht van Bhakdi's internationale bewonderaars was ontsnapt.

Bhakdi staat nu voor de rechtbank van Kiel opnieuw terecht op grond van exact dezelfde aanklachten. Een datum voor het proces werd nog niet vastgesteld.

De Amerikaanse topviroloog Ralph Baric heeft het COVID-19 virus SARS-CoV-2 in zijn lab aan de Universiteit van North Carolina ontwikkeld als onderdeel van zijn werk in verband met het DEFUSE-financieringsvoorstel van 2018. Dit verhaal circuleert al enkele maanden op internet (en niet alleen in de alternatieve media) en het ziet er allemaal zeer belastend uit voor Baric en de betrokkenen bij zijn onderzoek. Details van het DEFUSE-project werden voor het eerst gelekt door majoor Joseph Murphy, een medewerker van het Amerikaanse militaire onderzoeksagentschap DARPA, in de zomer van 2021, terwijl verdere details van eerdere concepten deze maand aan het licht kwamen dankzij verzoeken om openbaarmaking van documenten door de groep U.S. Right to Know (USRTK).

In het DEFUSE-voorstel stelde Baric voor om een virus te ontwikkelen dat in wezen SARS-CoV-2 was. Het voorstel omvatte het invoegen van een furine-klievingsplaats in een coronavirus spike-eiwit, een verzoek om het beperkende enzym BsmBI, het zoeken naar een bindingsdomein dat menselijke ACE2-receptoren zou infecteren en een vereiste voor een viraal genoom dat voor ongeveer 25% van SARS verschilde.

Het SARS-CoV-2 virus bevat een furine-klievingsplaats in het spike-eiwit, een genoom dat het beperkende enzym BsmBI bevat, een receptorbindingsdomein dat nauwkeurig is afgestemd om de menselijke ACE2-receptor te infecteren en een genoom dat voor ongeveer 25% verschilt van SARS. Volgens een aantal virologen duiden deze kenmerken erop dat SARS-CoV-2 een [in het lab] ontwikkeld virus is.

In oktober berichtte de Daily Sceptic over een onderzoeksdocument dat voor de Royal Society was opgesteld onder leiding van Sir Chris Llewellyn Smith van de Universiteit van Oxford, waarin werd geconcludeerd dat batterijen geen antwoord zijn op de enorme opslagbehoeften van intermitterende 'groene' stroom. Ondanks de prestigieuze academische vuurkracht vond het document nauwelijks weerklank in de populaire pers, waarschijnlijk vanwege de onwelkome boodschap over de veelgeprezen batterijoplossing. Maar recente onthullingen suggereren dat het rapport zou kunnen fungeren als een los eindje, dat helpt bij het ontwarren van de collectivistische netto-nul-agenda in Groot-Brittannië. De Royal Society analyseerde tientallen jaren van lokale windsnelheden en ontdekte dat het elektriciteitssysteem het equivalent van ten minste een derde van de groene energie nodig had om te worden opgeslagen als back-up. Dergelijke kosten zouden astronomisch zijn. Nu blijkt dat het Climate Change Committee (CCC) van de Britse regering de kwestie heeft vervalst door gebruik te maken van gegevens over slechts één jaar waarin hoge windsnelheden voorkwamen, om parlementsleden in 2019 over te halen de krankzinnige wetgevende haast van Theresa May om in 2050 netto-nul te bereiken, erdoor te jagen.

Het rapport van Sir Chris toonde aan dat de wind dagenlang kon wegvallen tijdens perioden van intense kou onder invloed van hoge luchtdruk. Het rapport ontdekte ook dat windsnelheden van jaar tot jaar verschilden, wat in feite allemaal bekend is en uitgebreid werd onderzocht door andere wetenschappers. De Telegraph berichtte over opmerkingen van Sir Chris na publicatie van het onderzoeksdocument, dat de CCC "in besloten kring heeft toegegeven" dat het vertrouwen op de gegevens van één jaar op een "vergissing" berustte. Het blijkt dat de informatie die werd verstrekt aan parlementsleden die zich committeerden aan netto-nul in 2050, veronderstelde dat er slechts zeven dagen zouden zijn waarop windturbines minder dan 10% van hun potentiële elektriciteitsoutput zouden produceren. Volgens Net Zero Watch waren er 30 van zulke dagen in 2020, 33 in 2019 en 56 in 2018.

In het bericht waarin de CCC de "vergissing" heeft toegegeven, merkte de Telegraph op dat volgens Sir Chris de commissie nog steeds beweert dat het niet veel afwijkt van Sir Chris' berekeningen. "Nou, dat is niet helemaal waar," merkte de emeritus hoogleraar uit Oxford op. Op de vraag van de krant of de CCC de verklaring van Sir Chris betwistte, zei een CCC-woordvoerder dat het "verder niets toe te voegen" had.

Natuurlijk moet de 'Nobele Leugen' dat netto-nul moet worden opgelegd aan een onwillige bevolking, ongeacht de economische en maatschappelijke kosten, in stand worden gehouden. Niets te zien hier, gewoon doorlopen, is waarschijnlijk de leidraad voor de meeste reguliere media bij het verslaan van deze laatste onthullingen. Onderzoekswetenschapper en schrijver over netto-nul Paul Homewood is minder geneigd om deze ernstige zaak te negeren. "Het is nu duidelijk dat het parlement netto-nul heeft goedgekeurd zonder enige behoorlijke evaluatie, zowel financieel als op energiegebied, en de hele netto-nul-wetgeving moet nu worden opgeschort totdat er een volledige onafhankelijke evaluatie heeft plaatsgevonden." Hij gaat verder en stelt dat de huidige en vroegere leden van de CCC ter verantwoording moeten worden geroepen en "uitgesloten moeten worden van elke verdere invloed op het energiebeleid van het land, of op welk onderwerp van openbaar beleid dan ook."

Pogingen om de AfD, een groeiende doorn in het oog van de regering, te verbieden zullen waarschijnlijk niet slagen - en als dat wel gebeurt, zal het meer kwaad dan goed doen.

Bij echt slechte ideeën kun je vaak twee belangrijke vragen stellen. Ten eerste, waarom zal het niet werken? Ten tweede, waarom zou het schadelijk zijn als het wel zou werken? Deze stelregel geldt in Duitsland, waar het echt slechte idee om de partij Alternative für Deutschland (AfD) te verbieden momenteel veel stof doet opwaaien.

De achtergrond van dit debat is eenvoudig. De AfD, die tien jaar geleden werd opgericht, heeft een vaste plaats veroverd binnen het politieke landschap. Het is een populistische rechtse partij (ongeveer vergelijkbaar met bijvoorbeeld de Oostenrijkse FPÖ) die politici en kiezers uit een breed spectrum van standpunten samenbrengt. In het geval van de AfD varieert dit spectrum van zeer uitgesproken conservatief tot extreem rechts.

Discussies over instorting gaan vaak over tekenen en signalen - De economie, politiek en sociale spanningen worden al jaren steeds instabieler en, net als bij het meer gewicht toevoegen aan een man die op een bevroren meer staat, zal het ijs uiteindelijk inzakken. De vraag is,
hoe weten we wanneer dat moment zal zijn aangebroken?

Nu culturele systemen beginnen te vervagen als gevolg van politieke conflicten en economische achteruitgang, openbaart het ware kwaad zich veelal op zichtbare wijze. Allereerst verloopt dat langzaam, maar daarna komt alles tegelijk. Een duidelijk teken van een versnelde ineenstorting zien we in het toenemende aantal psychopaten en psychopathisch gedrag op straat.

Het lijkt erop dat de VS de middelste fase van zo'n ineenstorting zijn ingegaan, waarbij veel sociopaten en psychopaten het gevoel beginnen te krijgen dat dat ze hun naarste opwellingen kunnen uitvoeren zonder dat daar consequenties aan verbonden zijn . Ze beginnen uit te proberen waar ze mee weg kunnen komen.

De vraag is niet langer of de Israëlische regering racistisch en genocidaal is, maar of de Israëlisch-Joodse meerderheid die haar misdaden tegen de Palestijnen steunt, ook aan deze beschrijving voldoet...

Al vanaf het moment dat het huidige Israëlische kabinet onder leiding van Benjamin Netanyahu in december 2022 aan de macht kwam, heerst er consensus, zelfs in de westerse reguliere opinie en onder de Israëlische politieke oppositie, dat dit een Joodse supremacistische, racistische regering is.

Typeringen van de regering, die duidelijk de voorkeuren van een meerderheid van het Israëlisch-Joodse electoraat vertolkte, als "de meest extreme," "de meest fundamentalistische" en "de meest racistische" uit de geschiedenis van Israël werden gemeengoed. Andere beschrijvingen bestempelden haar als Israëls "eerste fascistische" regering.

Dit is nog afgezien van het feit dat twee jaar voor de opkomst van de huidige regering, historisch pro-Israël reguliere westerse mensenrechtenorganisaties Israël al sinds de oprichting hadden bestempeld als een racistische "apartheidsstaat." Dit etiket werd ook door de Palestijnen en hun aanhangers gebruikt om Israël te beschrijven, op zijn minst al sinds de jaren 1960.