Aleksej Navalny zakte in elkaar en stierf vrijdag in een strafkolonie ten noorden van de poolcirkel, waar hij een straf van 19 jaar uitzat op grond van Russische wetten op "extremistische activiteiten." Hij was 47 jaar oud. In het westen werd de criticus van het Kremlin onthaald als de Russische "oppositieleider." In Oekraïne werd hij gehekeld als een Russische nationalist. In eigen land ligt zijn nalatenschap gecompliceerd.

Navalny werd geboren in 1976, rondde in 1998 zijn rechtenstudie af en in 2001 zijn studie financiële wetenschappen. Tijdens zijn carrière hield hij zich bezig met het recht, investeringen en activisme, maar de politiek bleef hem fascineren.

"Ik ben altijd geobsedeerd geweest door politiek," vertelde hij in 2009 aan de krant Kommersant-Money.

De door de VS veelgeprezen "op regels gebaseerde orde" is een illusie die Washington en zijn bondgenoten aan andere landen opdringen, verklaarde de voormalige Russische president Dmitry Medvedev vrijdag voor een anti-neokolonialistisch forum in Moskou.

De term wordt door de regering van de Amerikaanse president Joe Biden alom gebruikt ter aanduiding van de liberale wereldorde, waarin westerse machten al decennialang een grote invloed hebben. Critici, waaronder Rusland, zeggen dat het systeem in strijd is met een gecodificeerd internationaal recht en door het westen wordt misbruikt voor eigen gewin.

"Wie heeft het ooit gezien? Waar kunnen we het vinden? Het is geen VN-document, geen internationaal verdrag, geen wet," zei Medvedev over de 'op regels gebaseerde orde' tijdens het internationale evenement 'For The Freedom of Nations.'

Het is gedaan met Europa, en Ruslands geografische en culturele voordelen maken dat het niet met het zinkende schip ten onder hoeft te gaan...

Aan het einde van de jaren 2000 begonnen we met een groep jonge collega's te discussiëren over de voordelen en de noodzaak van Ruslands "oostwaartse oriëntatie" (op hetzelfde moment waren de huidige Russische minister van Defensie Sergey Shoigu - en zijn collega's - in dezelfde richting actief).

De concepten en ontwikkelingsfocus van deze uitdaging omvatte heel Siberië en de Oeral - één enkele historische, economische en menselijke regio. Het pakte echter anders uit - de draai naar Azië en zijn markten verliep administratief voornamelijk via het Verre Oosten aan de Stille Oceaan, waaraan vervolgens het Noordpoolgebied werd toegevoegd.

De kentering die in de jaren 2010 werd ingezet, was succesvol, maar slechts gedeeltelijk, omdat het Verre Oosten kunstmatig werd losgekoppeld van het veel dichter bevolkte, geïndustrialiseerde en grondstofrijkere Oost- en West-Siberië. Het bleef ook lijden onder de "continentale vloek" - de verafgelegen ligging van de markten.

Tegenwoordig vereist de nieuwe geostrategische situatie dringend een terugkeer naar de oorspronkelijke idee - de oostwaartse verschuiving van heel Rusland door de primaire ontwikkeling van heel Siberië, inclusief natuurlijk de Oeral. Met andere woorden, we hebben het over de "Siberialisering" van het hele land. West-Europa zal vele jaren gesloten blijven en nooit meer een eersteklas partner worden, terwijl Azië zich in hoog tempo ontwikkelt.

Twee dagen geleden ontvouwde zich een enigszins historische gebeurtenis, hoewel het onduidelijk is of veel Amerikanen de betekenis ervan zullen begrijpen...

Tucker Carlson reisde naar Moskou af voor een 2 uur durend, onbewerkt, ongefilterd interview met president Poetin.

Dat op zichzelf is al ongekend.

Het is ongekend omdat enkele miljoenen Amerikanen daadwerkelijk zullen luisteren naar president Poetin die zijn gedachten uit (om nog maar te zwijgen van enkele miljoenen anderen in de westerse wereld).

Laten we eerlijk zijn: de meeste Amerikanen hebben president Poetin in feite nog nooit een volledige gedachte horen uitspreken. In plaats daarvan wordt het internet gebombardeerd met verwaterde en verguisde impressies - met een overvloed aan onflatteuze foto's die men midden in een toespraak van hem maakte, alsof dit dient ter vervanging van het daadwerkelijk luisteren naar wat hij te zeggen heeft.

De meerderheid van de Amerikanen heeft de slechte gewoonte om snel een oordeel te vellen en indrukken op te doen zonder al te veel tijd te nemen om hetgeen wat ze onder ogen krijgen te begrijpen. De hele wereld beschouwt Amerikanen op deze manier, als een snelle consumptiemaatschappij die haar politiek niet veel anders behandelt dan haar fastfoodkeuzes. Als Amerikanen niet blij zijn met dit beeld van zichzelf, dan is de beste manier om dit tegen te gaan om daadwerkelijk de aandacht op te brengen om dit interview te bekijken en er een serieuze discussie over aan te gaan. Want wat president Poetin denkt, of Amerikanen dat nu leuk vinden of niet, heeft op dit moment ook duidelijk invloed op het welzijn van Amerikaanse levens, laat staan op de economie van de Verenigde Staten.

Het interview dat de Russische president Vladimir Poetin onlangs aan de Amerikaanse onafhankelijke journalist Tucker Carlson gaf, was meer dan zomaar een interview. Met een aanpak die deed denken aan die van de beroemde Duitse journalist Emil Ludwig, probeerde Carlson een echt gesprek op gang te brengen, met serieuze antwoorden op serieuze vragen. Daarom, en in tegenstelling tot de stijl van de meeste westerse journalisten die tegenwoordig interviews afnemen, luisterde hij echt naar degene die hij interviewde, zonder te proberen hem zover te krijgen dat hij uitspraken zou doen die het imperialistische propaganda-apparaat van de VS tevreden zouden stellen.

In plaats van een interview ontvouwde zich hier een geschiedenisles op hoog niveau, die de Russische president op vakkundige wijze onder woorden bracht. Het behoeft geen betoog dat meneer Carlson, die toegaf dat hij geschiedenis had gestudeerd, met het meeste onbekend leek. Evenzo zal het meeste van wat Poetin zei zeker nieuw zijn voor de elites, journalisten en het grote publiek in het "westen." Vooral in de VS, maar ik vrees ook in Europa, dat nu al tachtig jaar lang onder Amerikaanse bezetting en onophoudelijke, systematische hersenspoeling gebukt gaat.


Er moet worden opgemerkt dat de VS is gestoeld op de bewuste ontkenning van de geschiedenis. In de ogen van zowel het Amerikaanse publiek als de elites die het land leiden, blijven de VS buiten de geschiedenis staan: het is een "stralende stad op een heuvel," waarnaar de rest van de wereld met eindeloze verbazing opkijkt in de hoop deelgenoot te kunnen worden van de wonderen ervan. Alleen al daarom was Poetins geschiedenisles noodzakelijk, maar of het nuttig zal zijn, moet ernstig worden betwijfeld.

Alexander Dugin analyseert de impact van het interview van Tucker Carlson met Vladimir Poetin en benadrukt het potentieel ervan om een apocalyps te vermijden door de ideologische slagvelden in Rusland opnieuw vorm te geven en de percepties in het westen te beïnvloeden.

Waarom wordt het interview van Tucker Carlson als cruciaal beschouwd voor zowel het westen als voor Rusland?

Laten we beginnen met het eenvoudigste deel: Rusland. Hier is Tucker Carlson een speerpunt geworden voor twee tegenovergestelde polen binnen de Russische samenleving: ideologische patriotten en elite-Westernisers die niettemin trouw blijven aan Poetin en de Speciale Militaire Operatie. Voor patriotten is Tucker Carlson gewoon 'een van ons.' Hij is een traditionalist, een rechts-conservatief en een fervent tegenstander van liberalisme. Zo zien eenentwintigste-eeuwse afgezanten van de Russische tsaar eruit.

Poetin heeft niet veel contact met prominente vertegenwoordigers van het fundamenteel conservatieve kamp. De aandacht die het Kremlin hem schenkt, doet het hart van de patriot ontvlammen en inspireert de voortzetting van een conservatief-traditionalistische koers in Rusland zelf. Nu is het mogelijk en noodzakelijk: De Russische macht heeft zijn ideologie bepaald. We zijn deze weg ingeslagen en zullen er niet van afwijken. Toch zijn patriotten altijd bang dat we dat wel zullen doen. Nee.

Het Kremlin is westerse media, waaronder Amerikaanse en Europese, dankbaar voor nieuwe verzoeken om interviews met de Russische president Vladimir Poetin en zal ze in het achterhoofd houden voor de toekomst, zei de woordvoerder van de president, Dmitry Peskov, tegen verslaggevers.

"In de afgelopen drie tot vier dagen hebben we enkele tientallen verzoeken van buitenlandse media ontvangen voor interviews met president Poetin. Hieronder bevinden zich media uit de Verenigde Staten, Frankrijk, Italië, Oostenrijk, Australië, uit vele landen over de hele wereld en van grote mediakanalen. We zijn deze buitenlandse media dankbaar voor hun interesse in onze president," aldus de woordvoerder van het Kremlin.

De VS lijken een manier te willen vinden om de Iraanse - en verzetsstrijdkrachten net genoeg te treffen om te laten zien dat Biden 'erg boos' is, schrijft Alastair Crooke.

Een voormalige hoge ambtenaar van het Amerikaanse ministerie van Defensie vertelde Al-Monitor:

"De Iraniërs hebben een strategie en wij niet. We lopen vast in tactisch onkruid - op wie we ons moeten richten en hoe - en niemand denkt op een strategische manier na."

De voormalige Indiase diplomaat MK Bhadrakumar bedacht het woord 'swarming' om het proces te beschrijven van niet-statelijke actoren die de VS vast laten lopen in tactische uitputting - van de Levant tot de Perzische Golf.

Onlangs werd 'swarming' in verband gebracht met een radicale evolutie in de moderne oorlogsvoering (wat duidelijk zichtbaar is in Oekraïne), waarbij autonome zwermen drones gebruikt worden, die voortdurend via AI met elkaar communiceren en de aanval selecteren en richten op doelen die door de zwerm worden geïdentificeerd.

In Oekraïne streeft Rusland naar een geduldige, uitgekiende uitputtingsslag om ultranationalisten van extreem-rechts van het slagveld te verdrijven (in Centraal- en Oost-Oekraïne), samen met hun westerse NAVO-faciliteerders.

Pogingen van de NAVO om Rusland af te schrikken (die onlangs uitdraaiden op 'terroristische' aanvallen binnen Rusland - bijvoorbeeld op Belgorod) leverden onmiskenbaar niets op. Bidens innige betrokkenheid bij Kiev heeft hem veeleer politiek kwetsbaar gemaakt, nu het Amerikaanse en Europese enthousiasme voor het project tanende is. Door deze oorlog zijn de VS in de knel geraakt, zonder enige electoraal aanvaardbare uitweg - en dat kan iedereen zien. Moskou trok Biden mee in een complex uitputtingsweb. Hij zou snel 'uit moeten stappen' - maar is gebonden aan de campagne van 2024.

De Europese eliteregimes voeren oorlog in Europa tegen kernmacht Rusland door gemeenschapsgeld te verkwisten aan een neonazistische maffia in Kiev.

Eindelijk leverden al die dreigementen, chantage en pressie van de Europese Unie resultaat op: er werd een gigantisch hulppakket van 50 miljard euro doorgedrukt voor het hopeloos corrupte regime in Kiev. En dat terwijl de Europese boeren in opstand komen tegen het EU-leiderschap vanwege de hogere energiekosten en de goedkope importproducten uit Oekraïne, waardoor ze hun bedrijven en daarmee hun broodwinning kwijtraken.

De EU-leiders sleuren het gehele blok van 500 miljoen mensen mee in politieke zelfmoord. De roekeloze arrogante houding is ontzagwekkend. Kom maar op met die hooivorken, dank u wel!

De 27 EU-leiders kwamen deze week op een spoedtop bijeen, niet om de toenemende interne politieke, economische en sociale problemen van het blok te bespreken, maar om bergen extra hulp te geven aan Oekraïne, dat niet eens lid is.

Hun laatste top in december was een waar spektakel van achterklap en smakeloos getouwtrek. Op die bijeenkomst sprak de Hongaarse premier Viktor Orban zijn veto uit over de toewijzing van meer fondsen aan het Oekraïense regime, te midden van bittere verwijten en gekissebis. Deze keer gaf Hongarije echter toe aan de intense druk om in te stemmen met het pakket.

Enkele dagen voor de top in Brussel deze week berichtte de Financial Times dat de Europese Raad plannen had opgesteld om de Hongaarse economie te saboteren als Boedapest zou volharden in zijn weigering om in te stemmen met het omvangrijke hulpplan. Dat spreekt boekdelen over de verdorven mentaliteit aan de top van de EU-bureaucratie. Het toont het ondemocratische karakter van het blok, ondanks pretentieuze beweringen van het tegendeel.

In het nieuwe boek van wetenschapper Glenn Diesen, The Ukraine War & The Eurasian World Order dat half februari uitkomt, wordt de hamvraag van de jonge 21e eeuw gesteld: zal de Hegemoon een nieuwe geopolitieke realiteit accepteren, of sleurt hij als een soort Kapitein Achab uit Moby Dick ons allemaal mee naar de diepte van een - nucleaire - afgrond?

Als een extra vleugje van dichterlijke schoonheid wordt de analyse uitgevoerd door een Scandinaviër. Diesen is professor aan de Universiteit van Zuidoost-Noorwegen (USN) en adjunct-hoofdredacteur bij het tijdschrift Russia in Global Affairs. Hij werkte een tijdje nauw samen met de onnavolgbare Sergey Karaganov aan de Universitaire Hogere School voor Economie in Moskou.

Het spreekt voor zich dat de Europese reguliere media hem negeren; furieus geschreeuw - "Poetinista!" - overheerst, ook in Noorwegen, waar hij een belangrijk doelwit van de cancelcultuur vormt.

Maar dat doet er verder niet toe. Waar het om gaat is dat Diesen, een aimabele, altijd beleefde man en een ultrascherpe wetenschapper, op één lijn staat met het neusje van de zalm dat de vragen stelt die er werkelijk toe doen, waaronder de vraag of we op weg zijn naar een Euraziatisch-Westfaalse wereldorde.

Naast een nauwgezette ontleding van de proxyoorlog in Oekraïne, waarin het officiële NAVO-narratief met bewezen feiten op vernietigende wijze wordt ontkracht, biedt Diesen een beknopte, gemakkelijk toegankelijke minigeschiedenis, waarin wordt uitgelegd hoe we in deze situatie verzeild zijn geraakt.

Hij begint zijn betoog met een verwijzing naar de Zijderoute: "De Zijderoute vormde een vroeg model van globalisering, hoewel het niet resulteerde in een gemeenschappelijke wereldorde omdat de beschavingen van de wereld voornamelijk verbonden waren met nomadische tussenpersonen."

De ondergang van de op het hartland gebaseerde Zijderoute, daadwerkelijke routes, werd veroorzaakt door de opkomst van de thalassocratische Europese machten die de wereld op een andere manier opnieuw met elkaar verbonden. Maar de hegemonie van het collectieve westen kon alleen volledig worden bereikt door Verdeel en Heers in heel Eurazië toe te passen.

We hebben in feite geen "vijf eeuwen van westerse dominantie" doorgemaakt, volgens Diesen: het waren er eerder drie, of zelfs twee (zie bijvoorbeeld het werk van Andre Gunder Frank). Vanuit een historisch langetermijnperspectief zet dat nauwelijks zoden aan de dijk.

Uit het Grote Plaatje blijkt nu inderdaad dat "de unieke wereldorde," die tot stand was gekomen door controle over "het uitgestrekte Euraziatische continent vanuit de maritieme periferie, ten einde loopt."